دکتر علیرضا کوچکی استاد دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد:
بهاران خجسته باد
شکوفایی فرایندی از پویایی حیات است و تداوم بخش زندگی. در نگاه اول آغاز شدن و پایان یافتن پی در پی به چرخه عمر شماری میماند که نهایتاً سالخوردگی را به ارمغان میآورد ولی پایان در عرصه طبیعت خود شروعی بر آغازی دیگر است، همراه با دگرگونی و گوناگونی فراوانتر و گوناگونی خود نقطه آغاز پایداری و به گزینی برای رساندن به کمال. بهاران با شکوفایی همزادند و همراه و آغازی بر پایان زمستاناند با دگرگونی و گوناگونی هم در جسم و هم در دل و جان و نیز اندیشه و خرد انسان.
در سالی که گذشت ما با هجوم بی امان ریز موجودی از طبیعت زنده روبرو بودهایم که به طور ملموس و مشهود از ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و مهمتر از همه جنبههای انسانی دچار خسران و زیان فراوانی شدهایم. باری در این دوران غبار تیره اندوه و غم همه جا را فرا گرفت و شوربختانه هنوز هم این سیاهی زدوده نشده است. آنچه مسلم است در این رهگذر جز سازگاری هوشمندانه با طبیعت چاره ای نیست و باید در این راه «دست و پا بود و دل و جان».
در یک نگرش صنفی آثار زیانبار این مصیبت زیست محیطی بر اقشار دانشگاهی تلاطمی سخت در مسیر هموار آموزش بوده است. تلاطمی که رشته پیوند جویندگان علم و آموزگاران را منقطع و رویکردهای «حاضر و غایب» کنونی در چارچوب فضای مجازی صدای معلم را از درون ادوات گوناگون کم رمق ساخته و به سختی به گوش شنوندگان در دوردستها رسانده است. برای برون رفت از این معضل و جبران کاستیها همتی مضاعف و در دو جبهه طلب میکند که از یکسو تأمین نیازهای سختافزاری توسط مدیران دانشگاهی و از سویی دیگر تلاش نرم افزاری ما آموزگاران. به این امید که فرزندان این آب و خاک عرصه واقعی دانشگاه را به بوته فراموشی نسپارند و راه برای آیندهای عاری از این قبیل نابسامانیها هموار باقی بماند. کلام آخر ولی مقصود و منظور این نوشتار این که: در طلیعه سال نو و بهار دگرگونی و گوناگونی، سالی همراه با آرامش روح و روان و آسودگی جسم و جان برای آحاد مردم این مرز و بوم و به ویژه دانشگاهیان عزیز و ارجمند آرزومندم.
علیرضا کوچکی
استاد دانشگاه فردوسی مشهد